Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2020

Super Sidekicks 2 (SNK, 1994, Neo Geo MVS, AES, NGCD)






Ένα εξώφυλλο, έργο τέχνης

  Το 1994 λοιπόν, κυκλοφόρησε το Super Sidekicks 2 της SNK.  Με αναβαθμισμένα γραφικά από τον προκάτοχό του, βελτιωμένο gameplay και μια αισθητική που έκλεινε το μάτι στην ιαπωνική τεχνοτροπία (που φημίζεται για την μυθομανία και την υπερβολή της) , το SS2 είχε όλα τα συστατικά για να κερδίσει τους ποδοσφαιρόφιλους gamers. 



 Έλα μωρή παιχτούρα, όλα τα χαρτάκια για πάρτη σου !


Αρχικά στις arcade αίθουσες, και λίγο αργότερα στις home κονσόλες της SNK το Neo Geo AES και το Neo Geo CD, το SS2 βασιζόταν στο επερχόμενο Μουντιάλ του ’94 που διεξήχθη στην Αμερική, χωρίς όμως licenced ονόματα για τους παίκτες, αλλά με –διασκεδαστικά είναι η αλήθεια- τυχαία ονόματα, ένας θεός ξέρει από πού. Έτσι, στο single player πρωταθληματάκι, είχες τη δυνατότητα να προκριθείς και να παίξεις στο εν λόγω παγκόσμιο κύπελλο, με διαθέσιμη φυσικά και την Ελλάδα στον όμιλό της (όπου κατά τον Χάρρυ Κλυνν, εφαρμόσαμε άψογα το 4-4-2, από τα γκολ που δεχθήκαμε στα τρία ματς που παίξαμε, 4 από την Βουλγαρία, 4 από την Αργεντινή και 2 από την Νιγηρία !).


 Στα video games όμως η ιστορία ξαναγράφεται, οπότε όλοι μας προσπαθήσαμε να σηκώσουμε την κούπα με την Ελλαδάρα ! Τα συγκλονιστικά γραφικά, η φοβερή γηπεδική ατμόσφαιρα που παρέπεμπε σε κόμικς, εδικά με τις σπαρταριστές cutscenes όταν γινόταν κάποιο δυνατό foul, και φυσικά στους πανηγυρισμούς, συνέτειναν στο να γίνει το παιχνίδι θρύλος στις αίθουσες, και φυσικά στα σπίτια όσων τυχερών και κουβαρντάδων το είχαν εκείνη την εποχή.  

Διαθέτουμε 3 πλήκτρα στη διάθεσή μας, ένα για πάσα ή σουτ όταν έχουμε την κατοχή, ή τάκλιν στην άμυνα, ένα για ψηλή μπαλιά ή τζαρτζάρισμα, και τέλος ένα για κοντό σουτ και εναλλαγή παίκτη. Γενικά το παιχνίδι διαλέγει αυτόματα τον πλησιέστερο παίκτη στη μπάλα, και η άμυνα παίζει σημαντικό ρόλο. Δεν πρόκειται να παίξετε ιδιαίτερες τακτικές εδώ, η ομάδα που θα διαλέξετε όμως έχει κάποια στατιστικά και ένα συγκεκριμένο σύστημα, οπότε διαλέξτε αναλόγως. 

Πριν την έναρξη του παιχνιδιού, έχουμε την επιλογή για ένα power up, που θα καθορίσει το δυνατό σημείο της ομάδας μας. Ένας καλός παίκτης π.χ, θα επιλέξει το Attack power up, και αντίστοιχα ένας αδύνατος το defence, ή το Full. 


Ανάψανε τα αίματα!


Με πινελιές όπως το chance, όπου η οθόνη αλλάζει αίφνης με το πάτημα του σουτ όταν εμφανιστεί η εν λόγω ένδειξη, προκειμένου να κάνεις ένα σουτ από διαφορετική προοπτική, ή στα κοντινά φάουλ, όπου είχες το τείχος μπροστά σου και ο αντίπαλος ήλεγχε τον τερματοφύλακα, το παιχνίδι ήταν διασκεδαστικό στο gameplay και οπτικά χορταστικότατο. Έχει δύο συνέχειες, το Super Sidekicks 3 και το Ultimate 11, οι οποίες  βασίστηκαν στον κορμό που χτίστηκε με το Super Sidekicks 2, και μπορείτε να τα παίξετε στο MAME ή φυσικά στο Neo Geo AES με τα SNK joysticks, ενώ δεν προτείνεται η έκδοση για Neo Geo CD, λόγω των εκνευριστικών χρόνων φορτώματος.



Το σουτ-τηλεφώνημα


Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

Tehkan World Cup (1986, Tecmo, Arcades)


  Τράβα κανε εικοσάρικα, άδειασε...
  Στην Ελλάδα, δύσκολα ξεκινάει μια κουβέντα για ρετρό ποδοσφαιράκια, χωρίς να αναφερθεί κανείς σε δύο απολύτως συγκεκριμένα πράγματα : To ξύλινο ποδοσφαιράκι, και το Tehkan World Cup (η Kick off, όπως πολλοί το αποκαλούσαν λανθασμένα). Και εντάξει, το ξύλινο είναι για άλλου είδους αφιέρωμα (στα μπιλιαρδάδικα ας πούμε !) αλλά το Tehkan World Cup της Tecmo αποτελεί ίσως το πρώτο μεγάλο «κάψιμο» με ηλεκτρονικό παιχνίδι του είδους.  Κυκλοφόρησε στις αρχές του 1986, κλείνοντας το μάτι στους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους ενόψει του Μουντιάλ, που θα διεξαγόταν αργότερα την ίδια χρονιά στο Μεξικό. 

 Μουντιάλ '86, φράπα και Tehkan


 Η αυθεντική καμπίνα του παιχνιδιού

   Η αυθεντική καμπίνα ήταν τύπου cocktail, με αναλογικό trackball για τον χειρισμό και δύο πλήκτρα για τα σουτ και τις πάσες (και τα δύο με την ίδια λειτουργία). Ο αναλογικός χειρισμός σήμαινε ότι ανάλογα με την ταχύτητα που σπινάριζε το trackball, αντίστοιχη δύναμη θα είχε και το εξαπολυόμενο σουτ η πάσα, οπότε το gameplay σε μια αυθεντική καμπίνα θα θύμιζε…ping pong, με τους παίκτες να κουνάνε τα χέρια τους με δύναμη ! Τα γραφικά του παιχνιδιού ήταν προοπτικής bird’s eye, κοιτώντας δηλαδή τους παίκτες από επάνω και ψηλά, κάτι που χρησιμοποιήθηκε πολύ στα μελλοντικά ποδοσφαιράκια.



Έλα, τό'χεις αγόρι μου !
   
Στον τομέα του gameplay, το Tehkan World Cup εξέπληξε τους πάντες με το βάθος και την εθιστικότητά του. Χαμηλές, ψηλές πάσες, δυνατά απευθείας σουτ , κεφαλιές και τάκλιν, όλα τα συστατικά ενός δυνατού ποδοσφαιρικού ματς ήταν στη διάθεση των παικτών, και χρειάζονταν ιδιαίτερη τεχνική κατάρτιση για να εκτελεστούν σωστά. Ουρές σχηματίζονταν πίσω από τις καμπίνες, με τους παίκτες να χτυπάνε υπομονετικά τα ψιλά περιμένοντας τη σειρά τους για να αποδείξουν στην πράξη την υψηλή τους κλάση ! Το μόνο αρνητικό, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, ήταν το γεγονός ότι οι καμπίνες έρχονταν ορισμένες φορές με joysticks αντί των trackballs, και αυτό σήμαινε την απώλεια του αναλογικού ελέγχου, αφού το σύστημα έδινε την κάθε κατεύθυνση θεωρώντας την πίεση στο 100%. Έτσι, τα σκορ τύπου 25-0 ήταν απολύτως εφικτά (λόγω των πάντοτε δυνατών και ευθύβολων σουτ) , χάνοντας όμως την αίσθηση του μικροελέγχου στο gameplay.  


Η αυθεντική πλακέτα του TWC


 Ακόμη και έτσι όμως, το Tehkan WC έγραψε ιστορία στις αίθουσες των ηλεκτρονικών, και οι παίκτες που το τίμησαν πίνουν νερό στο όνομά του, ενθυμούμενοι τις συγκλονιστικές αναμετρήσεις. Σήμερα μπορείτε να το παίξετε στο ΜΑΜΕ, ίσως με ένα trackball για μεγαλύτερη αυθεντικότητα, και λίγες στάλες μπίρας η φραπέ επάνω στο γραφείο !  Στην τελική, ξαπλώστε την τηλεόραση σε ένα τραπεζάκι για να παίξετε σκυφτοί, πλησιάζοντας έτσι ακόμη περισσότερο την αυθεντική εμπειρία. Ακόμη, μπορείτε να το βρείτε στην συλλογή Tecmo Hit Parade που κυκλοφόρησε για τα PS2 και Xbox, δυστυχώς όμως θα πρέπει να την φέρετε από Αμερική ή Ιαπωνία, γιατί δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην Ευρώπη. 




Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Sensible Soccer + Μεταγενέστερες εκδόσεις (Amiga, από 1992-1997)

 Μετά απο σένα το χάος...

  Σήμερα ο λαουτζίκος πίνει μπάφους και παίζει πρό, ή φυσικά Fifa, στην τελευταίας γενιάς κονσόλα του με τα απίστευτα ρεαλιστικά γραφικά και ήχο, κάθεται στον καναπέ με τα φιλαράκια του και πιάνει το ασύρματο χειρηστήριο με τα 64 κουμπιά, έτοιμος να τα πατήσει όλα και να κάνει τις καλύτερες ντρίπλες που έχει δεί ο πλανήτης. Τότε όμως, χρειαζόσουν μονάχα ένα μοχλό και ένα κουμπί. Καθόσουν σε καρέκλα η σκαμπώ, είχες μπροστά σου ένα γραφείο ή ένα τραπέζι για να κολλήσουν οι βεντούζες, και φυσικά φόρτωνες το Sensible Soccer....

Άμα το πέταγες στον τοίχο, ράγιζε ο τοίχος, όχι αυτό !

  Το Sensi, όπως είναι το χαιδευτικό του,  ήταν δημιουργία της Sensible Software η οποία είχε φτιάξει ήδη δυνατό όνομα στους κόλπους του gaming, με τίτλους όπως το Cannon Fodder, Mega lo Mania, Sensible Golf. To κοινό χαρακτηριστικό των τίτλων της εταιρείας, ήταν η άποψη των γραφικών του. Χαριτωμένα και μικροκαμωμένα sprites, με έντονα και ζωηρά χρώματα, ενώ η προοπτική τους ήταν απο πάνω και ψηλά. Κατα κάποιο τρόπο, η τεχνοτροπία της Sensible ταίριαζε απόλυτα με την "απο πάνω" (πονηρούληδες) προοπτική που είχαν τα ποδοσφαιράκια της εποχής, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Kick Off 2, το οποίο πρωτοεμφανίστηκε το 1990 και τουλάχιστον για δύο χρόνια σάρωνε στα Top 20, μέχρι βέβαια το '92 όπου βγήκε το πρώτο Sensi. 

 Ο μέγας  αντίπαλος του Sensi, το έτερο επικό ποδοσφαιράκι, Kick Off 2

Η τελευταία έκδοση του Sensible, είναι η Sensible World Of Soccer 96-97, όπου και σταμάτησε να κυκλοφορεί και να ανανεώνεται. ΟΚ, υπάρχουν και δύό καινούργιοι σχετικά τίτλοι που κουβαλάνε το όνομα, αλλά δεν κουβαλάνε τη χάρη. Το SWOS, είχε ότι ήθελε ο κάθε πωρωμένος ποδοσφαιρόφιλος. Όλες τις ομάδες, από όλο τον κόσμο, με όλους τους παίκτες, και όλα τα πρωταθλήματα  Έτσι απλά. Κανένα ποδοσφαιράκι, πουθενά, δεν είχε κάνει κάτι τέτοιο, ποτέ. Και μέχρι σήμερα, δεν έχει ξαναγίνει ! Και φυσικά, με τα λεφτά που απαιτούνται για τις ανάλογες άδειες (say no to modern football κανείς ;) δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ξαναγίνει. 


Έπαιρνες λοιπόν την Ολυμπιακάρα του '96 (Ελευθερόπουλος, Αμανατίδης, Ανατολάκης, Νταμπίζας, Γιαννακόπουλος, Ιωαννίδης, Καραταίδης, Σκαρτάδος, Τζόρτζεβιτς, Γεωργάτος, Γκώνιας, Καραπιάλης, Καρασσαβίδης, Νινιάδης, Σαμπανάτζοβιτς, Αλεξανδρής, Γκόγκιτς, Ίβιτς, Κακλαμάνος, Σαπάνης) και αντικαθιστούσες τον "θεράπια" Dusan Bajevic, σε ένα μαγικό ταξίδι στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Μεταγραφές ; Όποιον γουστάρεις, από όπου θες  Βγάλε ταλέντο από την Αφρική, φέρε κάναν εξωτικό Νεοζηλανδίτη, ή χτύπα Del Piero άμα έχεις τα φράγκα ! Στο τιμόνι αλλά και στο joystick της ομάδας, έπρεπε να είσαι καλός παίκτης, αλλά και σωστός μάνατζερ ! Άν τα πήγαινες καλά, σε ζητούσαν από αλλού, έφτανες εθνικές, και γενικά ζούσες το όνειρο του international superstar manager.


  Oι παίκτες είχαν φυσικά διαφορετικές ικανότητες, "αστέρια" που υποδείκνυαν το επίπεδό τους, και φυσικά την ανάλογη τιμή ! Η δυνατότητα να φτιάξεις δικό σου σύστημα, αγοράζοντας τους παίκτες σου προσεκτικά έναν-έναν (από την μεγαλύτερη λίστα που υπήρξε ποτέ), και έπειτα να δείχνεις την αξία της ομάδας στο γήπεδο, ήταν κάτι που σε κατάπινε στην κυριολεξία. Σεζόν, μετά την σεζόν, δεν μπορούσες για κανένα λόγο να σταματήσεις να παίζεις. Και άλλη κούπα, θέλω τον Koeman, πήρα τον Maradona και τον έχω πάγκο, και άλλα κουλά που σε χάζευαν μπροστά στην οθόνη για...πάντα !

  Και μετά είναι το gameplay. Η μπάλα μπορεί να ψιλοκόλλαγε στα πόδια του παίκτη (όχι εντελώς), και αυτό ήταν κάτι που έκανε τους κικοφάδες να αποκαλούν τους σενσιμπλάδες άμπαλους και φλώρους, όμως τα φάλτσα στις χαμηλές πάσες, η μαγεία στα σκαφτά ψηλοκρεμαστά και φαλτσαριστά σούτ, οι κεφαλιές ψαράκια, τα "Μαραντόνια" κόρνερ,  τα συνθήματα και οι ιαχές στην εξέδρα, σε έκαναν να ζεις το παιχνίδι τόσο δυνατά, που απλά το Kick Off δεν μπορούσε να σε κάνει. Σίγουρα ήταν περισσότερο τεχνικό παιχνίδι, όμως στον ατμοσφαιρικό ρεαλισμό δεν έφτανε το Sensi. Με δύο κινήσεις του joystick προς την πλευρά του γηπέδου, έβγαινε ο πάγκος όπου μπορούσες να κάνεις αλλαγές παικτών και στρατηγικής, ενώ διέκρινες και τον προπονητή με την κουστουμιά του να δίνει οδηγίες (πλάκα-πλάκα και αυτό δεν έχει ξαναγίνει).

Αυτή η ατμόσφαιρα είναι που έκανε τα joysticks να σπάσουν στην Ελλάδα τότε, αφού στα γνωστά "αμιγκάδικα", σπάνια έβλεπες κάτι πέρα από το Sensible στα monitors. Όλοι, μα όλοι τότε, gamers ή μή, απλά ξέραμε το "Σένσιμπλ". Προσωπικά, δεν έχω σταματήσει να παίζω Sensi, και ούτε νομίζω να το κάνω ποτέ.

 Θα παίξω FIFA, θα παίξω και Pro, αλλά στην καρδιά και το μυαλό, το Sensi είναι κάτι μαγικό....

Ξέχασα και τον ύμνο της παιχνιδάρας...







Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Jimmy White's Whirlwind Snooker (Amiga, 1991)

 Ήταν γύρω στο τέλος του καλοκαιριού του '91, Σεπτέμβρης, λίγο πριν ξεκινήσει το σχολείο ξανά, αραχτός στο δωμάτιό μου ψαχουλεύοντας τις διάφορες δισκέτες με παιχνίδια. Είχα στα χέρια μου κάτι ολοκαίνουργιο, ένα μπιλιαρδάκι. Από τα καλά του disk-swapping της εποχής, κάνοντας φίλους αμιγκάδες είχες και περισσότερα παιχνίδια στη διάθεσή σου ! Ποιος είναι αυτός ο Jimmy White, κάτσε να δούμε...

                              (Ο Τζίμης ο άσπρος, και όχι ο τίγρης...την φυσάει τη στέκα !)

  Ο Archer McLean, γνωστός προγραμματιστής της εποχής αφού είχε δημιουργήσει το Dropzone στα ουφάδικα και το ανυπέρβλητο International Karate + για τους home υπολογιστές, είπε να ασχοληθεί και με το μπιλιάρδο (μετά τα διαστημόπλοια και το καράτε, είναι εξάλλου φυσική επιλογή). Μέχρι τότε, τα μπιλιαρδάκια που παίζαμε ήταν δισδιάστατες εκδοχές του αθλήματος, κοιτώντας τις μπάλες και το τραπέζι από ψηλά. Συνήθως οι μπάλες ήταν σχεδόν τετράγωνες, ενώ ο ρεαλισμός πήγαινε περίπατο στην πρώτη στεκιά. Ο Archer όμως, είχε αντίθετη άποψη. Είπε, "Γιατί να μην φτιάξω ένα μπιλιάρδο, που θα βλέπεις το τραπέζι τρισδιάστατα, και θα παίζεις βλέποντας τις μπάλες και ρίχνοντας στεκιές όπως στην πραγματικότητα ;" Σήμερα αυτό φαντάζει απολύτως λογικό, τότε όμως οι περισσότερες τρισδιάστατες απόπειρες, ήταν κάτι κάκαργα flight sims με απαίσια χοντροκομμένα vectors ! OK, σε ταξίδευαν, αλλά για ένα μπιλιάρδο, θα ήθελες κάτι περισσότερο πειστικό ! Και οι μπάλες ; Αυτές είναι στρογγυλές, πού το πας αυτό ;


O Archie κατάφερε να φτιάξει τον πρώτο ρεαλιστικό εξομοιωτή μπιλιάρδου snooker που έγινε ποτέ ! Τα γραφικά, απλώς έπρεπε να τα δεις για να τα πιστέψεις, και σε συνδυασμό με τα ρεαλιστικά ηχητικά εφέ , αυτόματα μεταφερόσουν στην σκοτεινή αίθουσα του μπιλιαρδάδικου της γειτονιάς, σχεδόν ακούγοντας τους τσακωμούς στο δίπλα τραπέζι και τα μπινελίκια, ενώ ο χώρος άρχιζε να μυρίζει , αργά αλλά σταθερά, τσιγαρίλα και ουισκίλα...

Εκτός από την όψη, φυσικά σε ένα μπιλιάρδο το ζητούμενο είναι το gameplay, και το πώς αυτό ανταποκρίνεται σε σχέση με την πραγματικότητα. Εξομοιωτής είπαμε είναι ! Εδώ το παιχνίδι έδωσε ρέστα, και έδειξε όχι μόνο το πώς γίνεται η εξομοίωση του μπιλιάρδου, αλλά γενικώς η εξομοίωση ! Το μαθηματικό μοντέλο και η χρήση της φυσικής, ήταν σε αυτόν τον τίτλο ,πέρα από κάθε αμφιβολία, χωρίς προηγούμενο. 

                                         (από τα γνωστά χαβαλετζίδικα κόλπα του Archer)

  Έτσι λοιπόν, εκτός των άλλων, μάθαμε και snooker ! Αφού εδώ παίζαμε Αμερικάνικο, και οι παππούδες "επιστήμονες" Γαλλικό, το snooker το είχαμε δει μονάχα σε κάνα ματσάκι του δωρεάν τότε Eurosport, ευγενική χορηγία τις Ευρωπαϊκής Ένωσης για την επιμόρφωσή μας (Έπαιζε και κάτς, αλλά αυτά σε κάποιο αντίστοιχο review). Ουσιαστική επιμόρφωση όμως, μας έκανε ο Jimmy White, ή μάλλον ο Archer, με το εν λόγω παιχνίδι ! Τεμπεσίρι με χρούτσου-χρούτσου, φάλτσα όλων των ειδών, καρότα, "τσάφ" , στεκιές γλυκιές σαν μέλι, η "ματσούκια" όπως έλεγε ο πατέρας μου (αυτές που βαράς με τέρμα δύναμη και λες όλο και κάποια θα μπει), μπορούσες να κάνεις τα πάντα ! Ακόμη μπορούσες να έχεις διαφορετικές κάμερες, ή να "σκύψεις" πάνω από το τραπέζι όπως θα έκανες στην αλήθεια. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που σκύβαμε, έτσι και αλλιώς ! Τέτοιο ψάρωμα είχαμε φάει !
Είχε τόσες πινελιές ρεαλισμού το παιχνίδι, που γρήγορα ξεχνιόσουν ότι παίζεις ένα ηλεκτρονικό μπιλιάρδο και συγκεντρωνόσουν σαν να έπαιζες κανονική παρτίδα. 

Το χιούμορ δεν έλειψε ποτέ από τις δημιουργίες του McLean, και το JWW Snooker δεν αποτελεί εξαίρεση ! Άσε για λίγο τη στέκα για να πάρεις μία τζούρα τσιγάρο και κάνα δυό γουλιές φραπέ/μπύρα/ουίσκι, και οι μπάλες αρχιζουν να σε κοροϊδεύουν, να σου βγάζουν γλώσσα και να σου δείχνουν τα δόντια τους, ενώ άμα πάρεις κανα δυό τζούρες ακόμα η οθόνη θα γεμίσει...μύγες !

Το Jimmy White's Snooker αργότερα κυκλοφόρησε και ως Archer McLean's Pool, όπου ουσιαστικά η ίδια μηχανή γραφικών και φυσικής, χρησιμοποιείται για παραλλαγές του Αμερικάνικου μπιλιάρδου. Το Snooker όμως βαστάει τα πρωτεία ! Εμπρός λοιπόν, βάλτε τη δισκέτα, ακούστε το εισαγωγικό πιανάκι για να μπείτε στο κυριλοκλίμα του Snooker, και αφεθείτε στην μαγεία των 16-bits. Άν δέν έχετε Amiga, θα έχετε ένα Atari ST, ένα Mega Drive, ένα DOS PC,  δεν μπορεί...Θα τον βρείτε και εκεί τον Jimmy !

Στο παρακάτω video που πέτυχα στο γιουτούμπ, μπορείτε να δείτε τον ίδιο τον Archer να παίζει ζωντανά το JWWS, σε μία Βρεταννική εκπομπή της εποχής, ντυμένος μάλιστα αναλόγως !




















Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Night Hunter (Amiga, 1990)







Και άν είσαι και παππάς, με την αράδα σου θα πάς



  To Night Hunter της UbiSoft , ήταν ένα παιχνίδι που σημάδεψε την παιδική μου ψυχοσύνθεση. Βασικά - και για να εξηγούμαι- όπως και σήμερα, στα περισσότερα παιχνίδια παίρνει κανείς τον ρόλο του "καλού", ο οποίος θα απαλλάξει τον κόσμο απο τον τάδε κακό μάγο, επιστήμονα, δικτάτορα, εξωγήινο....Όσοι είχαν βαρεθεί λοιπόν να είναι οι καλοί της υπόθεσης , το Night Hunter τους έδωσε την ευκαιρία να γίνουν οι κακοί ! Και μάλιστα, τόσο κακοί, ώστε να κάνουν την ζωή των ανθρώπων άνω κάτω, σπέρνωντας τον πανικό και τον τρόμο. Και δέν υπάρχει καλύτερος πρωταγωνιστής γι'αυτό το ρόλο απο τον Κόμη Δράκουλα, ή τέλοσπάντων έναν αφηνιασμένο και αιμοδιψή βρυκόλακα που βγήκε στη γύρα.


Άντε βάλτα με τον λυκάνθρωπο, ανόητε τοξοβόλε...


  Στο παιχνίδι λοιπόν, Ο Δράκουλας είπε "Ώς εδώ !", με τους χωριάτες που προστατεύονται απο αυτόν και τους ομοίους του, με κάτι μετάλλια ιδιαιτέρως απωθητικά για όσους διατρέφονται με αίμα, και κυρίως με τον καθηγητή Van Helsing, που έχει φέρει διάφορους βρυκολακοκυνηγούς για την επιχείρηση σκούπα που σχεδίασε για να απαλλαχθεί απο τους βρυκόλακες. Έτσι λοιπόν, ο χάρος στο πρόσωπο του Δράκουλα βγαίνει παγανιά, κυνηγώντας ανηλεώς τους βρωμερούς χωριάτες, αφού είναι η τελευταία του ελπίδα για την διαιώνιση της αιματορουφιξιάς, και φυσικά να δείξει το ποιός είναι το αφεντικό στο χωριό.


  Κατά την διάρκεια του εγχειρήματος, θα πρέπει να μαζευτόυν τα -επικίνδυνα για την επιβίωση του δράκουλα - μετάλλια. Αυτό γίνεται σταδιακά, καθώς ο δράκουλας προχωρά ανοίγωντας νέες πόρτες με τα κλειδιά που βρίσκει διάσπαρτα στο χωριό. Ένα τελικό portal περιμένει για να το ανοίξετε μόλις μαζευτούν όλα τα κλειδιά και αντικείμενα στην πίστα, για να την περάσετε και να πάτε στην επόμενη. Οι τοποθεσίες που θα επισκεφτείτε ποικίλλουν ανάμεσα σε νεκροταφία, χωράφια, κάστρα και χωριουδάκια. Στην διάρκεια της βόλτας αυτής, σας την πέφτουν διάφοροι χωρικοί, άλλοι με λοστούς, άλλοι με τόξα, άλλοι με τσεκούρια, μερικοί παπάδες που ελπίζουν να ξορκίσουν τον δαίμονα, ενώ πέσιμο γίνεται ακόμα και απο τις αρκούδες ,οι οποίες μάλλον απλώς πεινάνε. Όμως, ο τρομερός δράκουλας μπορεί να ρουφά ασταμάτητα το αίμα όλων αυτών των θνητών όντων, αφού κυριολεκτικά τους πίνει μέχρι και το μεδούλι, γεμίζωντας ενέργεια ! Με το πλήκτρο fire στο joystick, απλώνεται το χέρι του κόμη στο σβέρκο του θύματος, και κρατώντας το πατημένο το στραγγίζετε με περίσσιο πάθος, αφού στο τέλος μένουν μόνο κόκκαλα που πέφτουν στο έδαφος. Μιλάμε για τρελό ρούφηγμα...

  Όταν κάποια σημεία στην πίστα δείχνουν άφταστα, τότε ο κόμης μεταμορφώνεται σε νυχτερίδα πετώντας ανενόχλητος, ενώ για τους καλούς τσαμπουκάδες, γίνεται λυκάνθρωπος και φυσικά οποιοσδήποτε αντίπαλος φαντάζει μεζεδάκι. Αυτά διαρκούν για λίγο κάθε φορά -όσο χρειάζεται συνήθως-, ενώ σπάνια θα χρειαστεί να επαναλάβετε μιά μεταμόρφωση για να πετύχετε τον απώτερο σκοπό. Κάθε μεταμόρφωση απαιτεί και την αντίστοιχη ποσότητα σε ενέργεια για να πραγματοποιηθεί.



Πάλι άστρωτο το άφησα το κρεββάτι...


  Η διάρκεια του παιχνιδιού είναι μεγάλη (30 μεγάλες πίστες, με πάνω απο 20 οθόνες για την καθεμιά), ενώ η δυσκολία του είναι κυμαινόμενη. Εκνευριστικό - αλλα και oldschool - είναι το γεγονός του ότι ξεκινάτε στην αρχή της πίστας με κάθε ζωή που χάνετε.  Με λίγη επιμονή όμως θα τα καταφέρετε. Τα γραφικά, απλά κάνουν την δουλειά τους, και ο ήχος είναι ιδιαίτερα απλός, μουσική δέν υπάρχει να σας συνοδέψει, και μόνη παρέα στην ησυχία της νύχτας είναι τα ουρλιαχτά, οι νυχτεριδιές και τα κουκουβαγίσματα, ενώ το highlight είναι ο ήχος απο τα κόκκαλα των θυμάτων που μόλις ρουφήξατε.

  Το παιχνίδι είχε βγέι σε όλα τα formats της περιόδου (Amiga, Atari ST, Spectrum, Amstrad cpc). Φυσικά προτείνεται η έκδοση της Amiga. Στο Ebay θα το βρείτε σχετικά δύσκολα, γι'αυτό καλύτερα βρείτε το για κάποιον emulator.